Het inzetten van Wilhelmus betekende in de jaren vijftig het eind van elk adellijk bal. Luidkeels en staande zongen de edellieden het volkslied mee, om daarna eventueel bij iemand thuis in een kleine groep spiegeleieren te gaan bakken. Het Kurhaus was in de jaren zestig regelmatig het schouwspel van dansende adel.
Marijke barones van Sytzama - barones van der Borch tot Verwolde koestert warme herinneringen aan die feesten: 'Het was de bedoeling dat de jongens een meisje zouden vragen, dat ging kliekjes tegen. Zo was een jongen gedwongen om met een meisje aan de arm naar het buffet te gaan, zodat de jongens niet bij elkaar gingen zitten roken en drinken. Er werden courtions uitgedeeld, dat kon een bloem zijn of een boekje. Dan werden er spelletjes gedaan, waarbij je elkaar moest opzoeken. De groene bloemen bij de groene en de blauwe bloemen bij de blauwe. Voor jou als meisje was het dan heel spannend welke jongen je zou treffen, Dat hadden de gastheer en de gastvrouw thuis allemaal bekokstoofd. Wie past bij wie?'In feite was het een huwelijksmarkt. Mensen uit dezelfde 'kinderkamer', dus met dezelfde achtergrond, ontmoetten elkaar daar.
Die feesten pasten niet in de wereld van jonkheer Piet van Beyma. Hij wilde iets concreets doen, iets nuttigs. Maar de feesten waren wèl traditie in adellijke families. En ook Van Beyma was van adel. Hij kwam ter wereld als jonkheer: 'Het is toch krankzinnig dat je gewoon geboren wordt in adel, je er dus helemaal niets voor hoeft te doen en tóch van adel bent. Ik vind dat volstrekt achterhaald.' Hij wilde geen jonkheer meer zijn en ging de strijd aan.
Maar wat betekent het eigenlijk om jonkheer, dus van adel, te zijn? Volgens Marie Christine barones van Hövell tot Westerflier - barones van Speyart van Woerden loopt het beeld over de adel erg uiteen: 'In negatieve zin denkt men dat het boeven zijn die over de ruggen van anderen misbruik maken van hun status om hun eigen rijkdom in stand te houden en in positieve zin denkt men dat het mensen zijn die zich werkelijk inspanden in de maatschappij en oog hadden voor leed van anderen. En uit sprookjes komt het beeld naar voren van blonde krullen, de roze jurk en de parelketting.'
Menig edelman of edelvrouw steigert als hij of zij als 'bijzonder' bestempeld wordt. Voor hen voelt dat als de kras van een nagel over een stuk ijzer. Adel is niet bijzonder. Toch voeren zo'n tienduizend mensen een adellijke titel. En adel verplicht... Maar tot wat en waartoe? Baronessen, baronnen en jonkheren en ex-jonkheren worstelen en wikken over de juiste manier om met hun adeldom om te gaan in de veranderende tijd.
No comments:
Post a Comment