De Nederlandse adel legt zijn schroom af. Een groot feest op paleis Het Loo, een uitbundige ridderdag in Den Bosch. Erg uitbundig en excentriek is het allemaal niet: de zeden blijven calvinistisch sober. Van groot belang zijn normen en waarden. En nette manieren: 'Onbekommerd van adel zijn, dat zie je hier niet.'
In het buitenland – het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Frankrijk – bestaat adel die amusementswaarde heeft en zich zorgeloos adellijk en excentriek gedraagt. De kleurrijke Duitse punkprinses Gloria von Thurn und Taxis, die ooit wilde feesten gaf waar gasten, naar verluidt, aan kroonluchters door het voorouderlijk Schloss zwaaiden. De excentrieke Britse Lord Salisbury, die zijn heil zocht in de armen van lichtekooien en dood werd aangetroffen in een Zuid-Frans ravijn. Zijn geheimzinnige landgenoot Lord Lucan, die misschien een moord pleegde en misschien dood is of in Azië leeft. De immer agressieve Duitse Ernst van Hannover, echtgenoot van Caroline van Monaco. Dat kent Nederland niet.
Maar adel hebben we wel, al is het maar een klein groepje. Erg joyeus en losbandig is het allemaal niet. De Nederlandse adel is calvinistisch, zich zeer bewust van zijn historie en graag bezig normen en waarden te verspreiden en goede werken te doen. Toch is het of dat kleine, selecte groepje de afgelopen tijd steeds luider van zich doet spreken. Is de adel bezig aan een renaissance?
Bron Elsevier 13 Dec 2006
No comments:
Post a Comment